Σύμφωνα μ΄αυτήν την έρευνα «η ακροδεξιά κατεύθυνση ενός μέρους της νεολαίας δεν αποτελεί νέο φαινόμενο, όπως δεν αποτελεί νέο φαινόμενο η ευρύτερη απήχηση που έχουν ακροδεξιοί λόγοι και πρακτικές στη νεολαία τα τελευταία χρόνια». Το όλο οπτικό πεδίο, μέσα από το οποίο η έρευνα του συγκεκριμένου ιδρύματος βλέπει την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είναι διεθνιστικής (αριστερού τύπου) κατεύθυνσης. Γι΄αυτό, άλλωστε, τους φαίνεται ως περίεργο το γεγονός ότι η αντίθεση στην «ολομέτωπη νεοφιλελεύθερη επίθεση», όπως χαρακτηριστικά γράφουν, μπορεί να προέλθει και από Ιδεολογικοπολιτικούς φορείς που δεν είναι αριστερής κατεύθυνσης. Και συνεχίζουν λέγοντας ότι «η καταγεγραμμένη δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής τάξης, το έλλειμμα νομιμοποίησης, η κρίση αντιπροσώπευσης, συνοπτικά η απαξίωση της δημοκρατίας στην πράξη δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι διευκολύνει την ανάδυση νέων επιθετικών εθνικισμών. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο, ένα μέρος της νεολαίας μετατρέπει την ήδη υπαρκτή απονομιμοποίηση της δημοκρατίας σε ακροδεξιά πολιτική τοποθέτηση». Αυτό είναι που ενοχλεί τους συντάκτες αυτής της έρευνας. Το γεγονός ότι ένα ολοένα και αυξανόμενο κομμάτι της Ελληνικής Νεολαίας ενδιαφέρεται, γνωρίζει, ταυτίζεται και αγωνίζεται με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ακριβώς γιατί την αναγνωρίζει ως τη μόνη Επαναστατική, Αξιόπιστη, Τίμια και Ανιδιοτελή Πολιτική παράταξη, η οποία αγωνίζεται έμπρακτα ενάντια σ΄ένα διεφθαρμένο σύστημα που καταπατά αξίες, ιδανικά και μετατρέπει σε εφιάλτες τα όνειρα ζωής. Η Νεολαία είναι «καλή» γι΄αυτούς, όταν είναι αποπολιτικοποιημένη και αποχαυνωμένη, ή όταν η ενασχόλησή της με τα κοινά περιορίζεται σε εντελώς ακίνδυνες, για το Καθεστώς, ενασχολήσεις, οι οποίες δεν πειράζουν στο ελάχιστο τον πυρήνα της συστημικής φούσκας. Όταν, όμως, η Νεολαία σπάει τα δεσμά της παρακμής και ανακαλύπτει τις Αξίες της Ελληνικότητας, της Τιμής, της Δικαιοσύνης, της Συντροφικότητας, της Αλληλεγγύης, τότε είναι «κακή» γιατί μπαίνει σε «επικίνδυνους» ατραπούς, τόσο για το σύστημα όσο και για τους ψευτοεπαναστάτες που αποτελούν το απαραίτητο άλλοθι του Καθεστώτος. Στις Αιώνιες Αξίες και Αρετές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ το «αντίπαλο δέος» είναι ο διεθνισμός, η ατομικότητα, η αποσπασματική αντίληψη της οικολογίας, η υπεράσπιση και προώθηση της ομοφυλοφιλίας, η ταύτιση με τους λαθρομετανάστες κ.λπ. Είναι φανερό, λοιπόν, προς τα πού γέρνει αναπόφευκτα η πλάστιγγα, ποια πλευρά θα προτιμήσει μια υγιής και ελεύθερη σκεπτόμενη νεολαία. Γι΄αυτό άλλωστε, και οι συντάκτες της έρευνας δεν κρατούν (και αυτοί) κανένα πρόσχημα ελευθερίας και ανεκτικότητας στο τέλος της μελέτης, όπου σημειώνουν ότι «όσο οι δημοκρατικοί θεσμοί επιτρέπουν την ανενόχλητη εκτέλεση και ατιμωρησία ακροδεξιών λογικών και πράξεων, υποσκάπτουν την ίδια την ισχύ της δημοκρατίας και την πίστη σε αυτή». Μάλιστα, προχωρούν παραπέρα λέγοντας ότι «οι δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να απαιτήσουν όχι απλώς την τιμωρία όσων αγνοούν τους θεσμούς, αλλά και να προστατεύουν τα θύματα των διαρκώς αυξανόμενων ρατσιστικών και μισαλλόδοξων επιθέσεων και να τους εξασφαλίσουν συνθήκες ισότιμης συμμετοχής τους στην Κοινωνική ζωή». Επειδή, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν διαμέσου της Ιδεολογικής αντιπαράθεσης να νικηθούν οι Εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, γι΄αυτό και επιλέγεται η γνωστή λύση: Η απαγόρευση της δράσης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, έστω και αν αυτό το ανήθικο, ανέντιμο και άνομο ανοσιούργημα θα παρουσιαζόταν με προσχηματικό τρόπο, ως προσπάθεια προστασίας του Κοινοβουλευτισμού, των λαθρομεταναστών, των ομοφυλοφίλων. Οι «δημοκρατικές δυνάμεις», όπως τις αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης, είναι εκείνες ακριβώς που, άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο, ευθύνονται για την σημερινή τραγική κατάσταση. Γι΄αυτό ολοένα και περισσότερο η Νεολαία θα τους αποστρέφει κανονικά το πρόσωπο και συνάμα θα αποβλέπει στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκείνον τον Αναγεννητικό Φορέα Ιδεών και Πράξεων που μπορεί να δώσει ευοίωνο νόημα στη ζωή της.