Τα βράδια πλέον δεν μπορεί να κοιμηθεί καθώς ακόμη περιμένει τον γιό του να γυρίσει, να τον ακούσει να μπάινει στο σπίτι. Η μόνη του επιθυμία ειναι να αγκαλιάσει και πάλι το μοναχογιό του. "Δεν ξέρω γιατί. Έχουν περάσει έξι χρόνια τώρα και εγώ ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί", λέει ο Τζέρι στον δημοσιογράφο της καναδικής εφημερίδας Star. "Ακόμη νομίζω οτι έχει γίνει κάποιο λάθος, ότι πρόκειται για λανθασμένη ταυτότητα ή οτιδήποτε άλλο. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ περιμένω.
Περιμένω να τον ακούσω να χτυπάει την πόρτα." Όπως αναφέρει η εφημερίδα, στις 5 Δεκεμβρίου 2008, ο δεκανέας Δημήτριος Δίπλαρος σκοτώθηκε μαζί με δύο άλλους στρατιώτες, όταν ένας αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός, εξερράγη κάτω από LAV του (ελαφρά θωρακισμένο όχημα) που οδηγούσε ο 24χρονος κοντά στην πόλη Κανταχάρ.
Τα 3 θύματα, ανέβασαν τον αριθμό των θανάτων καναδών στρατιωτών στο Αφγανιστάν στους 100. Ο Τζέρι, με την έντονη ελληνική προφορά του, εξηγεί στον δημοσιογράφο οτι πάντα νόμιζε οτι "οι άνδρες δεν κλαίνε". "Και όμως, λέει, κλαίνε. Γιατι εγω έκλαψα. Έκλαψα με αναφιλητά. Ένα κλαμα σπαρακτικό." "Δεν μπορώ να κρύψω τα δάκρυα μου όταν υπάρχουν τόσες αναμνήσεις.
Προσπαθώ, αλλα μετά έρχονται τα Χριστούγεννα, έρχονται γεννέθλια κι εγώ δεν θέλω να βρίσκομαι πουθενά. Θέλω απλά να εξαφανιστώ. Να κρυφτώ. Να μην μιλάω. Τίποτα." (Στην φωτογραφιά, ο Τζέρι με την κόρη του Μάρθα) Ειναι μια εξαιρετικά δύσκολη συνέντευξη για τον Τζέρι, ο οποίος εχει την επιθυμία να μιλήσει για τον γιό του, επειδή θέλει να κρατήσει την μνήμη του ζωντανή και πιστεύει οτι δεν πρέπει να ξεχασουμε κανένα στρατιώτη απο το σύνολο των καναδικών ενόπλων δυνάμεων που σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν.
Ο Τζέρι, 59 ετών, αναγνωρίζει το γεγονός οτι έχει κατάθλιψη αλλά αρνείται να δεχτεί επαγγελματική βοήθεια απο το Υπουργείο Άμυνας του Καναδά, καθώς όπως εξηγεί στην συνέντευξη, θέλει να βρεί μόνος του την θεραπεία Ο Δημήτρης, λέει ο Τζέρι, ήταν ένα αγόρι που πάντα ηθέλε να βοηθάει του άλλους. "Ειχε μάυρη ζώνη στο Tae Kwon Do και ηλπίζα οτι θα άρχιζε σχολή πολεμικών τεχνών.
Οτιδήποτε άλλο εκτός απο τον στρατό." Ο Τζέρι υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό και προσπάθησε να εξηγήσει στον γιό του ποια ήταν η πραγματικότητα της στρατιωτικής θητείας. "Ο Δημήτρης ήρθε στην δουλειά μου και μου εξήγησε οτι ήθελε να ενταχθεί στον στρατό. Δεν επρόκειτο να πω ψέμματα στον γιό μου. Τα όπλα ειναι πραγματικά, το αίμα αληθινό. Δεν ειναι video game (βιντεοπαιχνίδι)".
Δυστυχώς όπως αναφέρει στο ρεπορτάζ της η εφημερίδα, ο Δημήτριος εκείνη την μέρα ήταν άτυχος. Δεν έπρεπε να βρίσκεται στο LAV. Αυτος που υποτίθεται οτι θα το οδηγούσε, εκείνη την μέρα ειχε αργήσει, οπότε ο Δημήτριος ανέλαβε αντ'αυτού. Ο Τζέρι, συγκινημένος, εξηγεί τι είχε γίνει μια μέρα οταν πήγε στο νεκροταφείο και βρήκε κάποιους απο την διμοιρία του γιού του εκει.
"Αφου πήγαμε για καφέ, ένας απο αυτους μου λεεί: "Θέλετε να μάθετε τι σημαίνει για μένα ο γιός σας;" Σηκώνει το μανίκι του και έχει το πρόσωπο του Δημήτρη σε τατουάζ στο μπράτσο του. Και μου εξηγεί "Πήρε τη θέση μου. Είναι πάντα μαζί μου." Μερικές φορές ο Τζέρι κοιτάει φωτογραφίες του Δημήτρη ή παρακολουθεί το βίντεο από την κηδεία. Αλλά ακόμη δεν εχει βρεί το κουράγιο να διαβάσει τα συλληπητήρια emails που έχουν φτάσει απο όλες τις πλευρές του κόσμου. " . . .
Τα νοιώθω όλα, την ραγισμένη μου καρδια, την κατάθλιψη και όλα τα άλλα. Ζω έναν εφιάλτη την νύχτα, όταν πηγαίνω να ξαπλώσω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σηκώνομαι το πρωί και αρχίζω ξανά από την αρχή, άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα. Δεν είναι καλό αυτο. Δεν είναι τρόπος για να ζεί κανείς." Ο Τζέρι λέει ότι σκέφτεται συχνά την τελευταία φορά που είδε τον γιο του.
"Μερικές φορές είναι λες και επικοινωνήσαμε με τη σιωπή εκείνη την μέρα που έφυγε, χωρίς λόγια. Ποτέ δεν έκρυψα τον φόβο μου και υποθέτω ότι το ένιωσε αυτο και είπε "σ 'αγαπώ μπαμπά . Μην ανησυχείς, θα γυρίσω πίσω." "Είμαι περήφανος που υπηρέτησε τη χώρα του. Όμως, απ'την άλλη, δεν είμαι φτιαγμένος απο πέτρα. Δεν είμαι βράχος. Μπορώ να γίνω κομμάτια."
PHGH - http://www.hellas-now.com/