Η ημιμάθεια είναι άλλωστε χειρότερη από την αμάθεια, ιδίως όταν η ημιμάθεια και η εμπάθεια γίνονται αντικείμενο για άσκηση πολιτικών διώξεων. Ας πούμε, λοιπόν, κάποια πράγματα για τον δήθεν «ναζιστικό» χαιρετισμό, προς αποκατάσταση της Ιστορικής Αλήθειας. Πριν προχωρήσουμε, όμως, στο ζητούμενο αξίζει να πούμε ότι στην χθεσινή εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου, ο Βορίδης ο οποίος γνωρίζει αλλά αποκρύπτει την αλήθεια είπε ότι «ακόμα και αν είναι αρχαιοελληνικός ο χαιρετισμός, όταν γίνεται εντός της πολιτικής, παραπέμπει στους ναζί».
Αυτό, βέβαια, ο Βορίδης το είπε επειδή γνωρίζει την αλήθεια. Δεν μας είπε όμως… Παραθέτουμε παρακάτω μία φωτογραφία, όπου ο εν λόγω χαιρετισμός έγινε εντός της πολιτικής, από έναν άνθρωπο που πολέμησε τους Ιταλούς και τους γερμανούς, τον Ιωάννη Μεταξά. Τον Ιωάννη Μεταξά μάλιστα τον έχει μνημονεύσει σε αρθρογραφία του ο κ. Βορίδης, όμως τώρα επέλεξε να το ξεχάσει αυτό…
Πάμε τώρα στην ψηλάφηση της ιστορικής αρχαιοελληνικής προελεύσεως του εν λόγω χαιρετισμού. Στον παρακάτω πίνακα του Λουδοβίκου Λιπαρίνι, ο οποίος απεβίωσε δεκαετίες πριν γεννηθεί καν ο Χίτλερ, απεικονίζεται ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να σηκώνει την σημαία της Επαναστάσεως και οι Αγωνιστές του Εθνικού Αγώνα φαίνονται να χαιρετούν με έναν συγκεκριμένο χαιρετισμό, ο οποίος «όταν χρησιμοποιείται στην πολιτική θυμίζει τους ναζί», όπως είπε ο Βορίδης. Υπάρχουν όμως και πολύ καλύτερα στοιχεία, που θα παρουσιάσουμε παρακάτω, αφού αυτό μπορεί να είναι στα πλαίσια της φαντασίας του ζωγράφου, όπως θα έλεγε κάποιος ή κάποια από την ΔΗΜΑΡ.
Με την ίδια ακριβώς λογική δεν αξίζει να αναφερθεί κάποιος στον πίνακα του Γάλλου καλλιτέχνη Jacques-Louis David, με τίτλο «Oath of the Horatii», ο οποίος φιλοτεχνήθηκε το 1784, δηλαδή πολύ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Απεικονίζει τρία αδέρφια που χαιρετούν «ναζιστικά»… το 1784 προς τα σπαθιά που κρατάει ο πατέρας τους, δείχνοντας του την πρόθεση τους να θυσιαστούν για το καλό της Ρώμης. Πάμε, όμως, στο θέμα της Αρχαίας Ελληνικής προελεύσεως του εν λόγω χαιρετισμού, προκειμένου να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα. Πάμε στο λεξικό του Δ. Δημητράκου, «Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης», το οποίο είναι βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών και ιδιαίτερα έγκριτο. Για το συγκεκριμένο λεξικό γράφει ο κ. Μπαμπινιώτης:
«Με το Λεξικό τού Δημητράκου έχουμε εικόνα τής γλωσσικής διαχρονίας μιας γλώσσας, εν προκειμένω τής Ελληνικής, σε έκταση χρόνου 2.800 ετών. Πρόκειται για σπάνιο και μεγάλο επίτευγμα τής ελληνικής λεξικογραφίας, που αποτελεί πραγματικό λεξικό θησαυρό (δηλ. αποθησαύριση) τής διαχρονικής έκφρασης των Ελλήνων.». Στο λήμμα «δεξιούμαι», από το οποίο προέρχεται και μία εκ των αγαπημένων λέξεων για τους καθεστωτικούς «δεξίωση», γράφει το λεξικό του Δημητράκου: «υψώνω την δεξιάν εύχομαι, εγείρω την δεξιάν μου προς χαιρετισμό ή εκδήλωσιν σεβασμού». Στην συνέχεια ο Δημητράκος παραθέτει και την αρχαιοελληνική προέλευση της λέξεως, γράφοντας το αινιγματικό – υποτίθεται - “Αισχ. Αγ. 852”.
Τελικώς επειδή επανερχόμαστε συνεχώς στα ίδια, στις ίδιες στημένες και προβοκατόρικες ερωτήσεις από στρατευμένους, καθεστωτικούς και μνημονιακούς δημοσιογράφους, παραθέτουμε την ιστορική Αλήθεια «αποκρυπτογραφώντας» τι εννοεί ο Δημητράκος. Αναφέρεται στο πρώτο έργο της «Ορέστειας» (458 π.Χ.), της μοναδικής σωζόμενης αρχαίας τριλογίας, στην οποία περιγράφεται η επιστροφή του νικητή στρατηλάτη των Ελλήνων και η δολοφονία του από τη γυναίκα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο, με τίτλο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου. Εκεί, στον στίχο 852, ο δραματικός ποιητής από την Ελευσίνα γράφει: «νῦν δ᾽ ἐς μέλαθρα καὶ δόμους ἐφεστίους ἐλθὼν θεοῖσι πρῶτα δεξιώσομαι». Αποδιδόμενο στην νέα ελληνική αυτό σημαίνει: «Τώρα στων παλατιών την τιμημένη εστία πηγαίνω, πρώτα τους θεούς να αποδώσω χαιρετισμό». Για προφανείς λόγους πολιτικής σκοπιμότητας πολλές σύγχρονες μεταφράσεις αποδίδουν εσφαλμένα το «δεξιώσομαι» ως «προσκυνώ».
Η απόδοση του «δεξιώσομαι», βέβαια, δεν είναι «προσκυνώ», αλλά χαιρετώ με «έγερση της δεξιάς χειρός», όπως λέει ο Δημητράκος, αφού όπως έγραφε ο Ηρόδοτος (Ιστορ 7, 136) «δεν υπάρχει, είπαν, συνήθεια σ’ εμάς να γονυπετούμε ενώπιον ανθρώπων και ούτε ήλθαμε γι’ αυτό», ενώ ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες (στιχ. 690 -691) συμπληρώνει ότι αυτό δεν γινόταν ούτε ενώπιον θεών. «Και δεν θα πηγαίνουμε στους Δελφούς για να προσφέρουμε θυσία, παρά θα στεκόμαστε όρθιοι και θα δεόμαστε σηκώνοντας τα χέρια».
ΠΗΓΗ - http://www.xryshaygh.com/