Όμως, αντί των στρατιωτών, οι τάφοι περιείχαν σκελετούς των οποίων οι κεφαλές είχαν αποκοπεί και ήταν τοποθετημένες στα πόδια τους. Αυτό έδειξε στους αρχαιολόγους ότι οι οργανισμοί είχαν υποβληθεί σε μια τελετουργική εκτέλεση με σκοπό να εξασφαλιστεί ότι οι νεκροί παρέμειναν νεκροί. Με το διαχωρισμό του κεφαλιού από το σώμα, σύμφωνα με την αρχαία δεισιδαιμονία, τα "ζόμπι" δεν θα είναι σε θέση να συκωθούν από τον τάφο για να τρομοκρατήσουν τους ζωντανούς. Ο αποκεφαλισμός ήταν ένας τρόπος για την επίτευξη αυτού. Άλλος τρόπος κρεμόταν το κεφάλι με ένα σχοινί στο λαιμό και με την πάροδο του χρόνου, η αποσύνθεση του σώματος απλά θα διαχώριζε το κεφάλι. Υπήρχαν και άλλες, εξίσου περίεργοι τρόποι αντιμετώπισης σε ταφές βαμπίρ, σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύθηκε από τον ιατροδικαστή ανθρωπολόγο Matteo Borrini. Ο ίδιος αναφέρει την περίπτωση μιας γυναίκας που πέθανε κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, απο πανούκλα στη Βενετία,στην Ιταλία. Η γυναίκα προφανώς θάφτηκε με ένα τούβλο σφηνωμένο σφιχτά στο ανοικτό στόμα της, μια δημοφιλής μεσαιωνική μέθοδος διατήρησης ύποπτων βαμπίρ από την επιστροφή να τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Αυτό βέβαια δεν ισχύει, διότι στην πραγματικότητα απορροφούν τη ζωική ενέργεια μέσα από κάθε ζωντανό ον και το αφήνουν σαν ένα αποξηραμένο φλοιό να κείται νεκρό. Την ίδια ικανότητα έχουν όλοι αυτοί οι Μπαχομέχ, ή όπως τους λένε βαμπίρ ή βρικόλακες. Ο όρος βαμπίρ, όπως μας διευκρινίζει ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, βγήκε από το λατινικό γράμμα V, που είναι το αντίστροφο του Λ, που είναι το σύμβολο του Τριαδικού Θεού. Στην κορυφή του Λ αντιστοιχεί ο Πατήρ, ενώ στην δεξιά κάτω άκρη ο Υιός και στην αριστερή κάτω άκρη το Άγιο Πνεύμα. Έτσι συμβολίζεται το ότι ο Πατήρ στέλνει το Άγιο Πνεύμα και τον Υιό, αλλά ο Υιός δεν αποστέλει το Άγιο Πνεύμα, αφού οι δύο κάτω άκρες του Λ δεν ενώνονται απ΄ ευθείας.