Ήταν η εποχή που οι ΗΠΑ ήταν «μεθυσμένες» από την αλαζονεία της πλανητικής τους παντοκρατορίας και πίστευαν ότι αυτή θα διαρκέσει αιώνες ολόκληρους και ότι η αμερικανική μηχανή του πολέμου θα μπορεί να χτυπά όπου και όποτε θελήσει!
Να επιβάλλει την «Pax Americana» («Αμερικανική Ειρήνη») σαν να πρόκειται για παγκόσμιο «χωροφύλακα»... Όλα αυτά άρχισαν όμως να αλλάζουν... ήδη από τη χρονιά εκείνη, δηλ. το 1999! Κι ας μην το είχαν καταλάβει στην αρχή πολλοί. Το καλοκαίρι του 1999, κυριολεκτικά από το «πουθενά», ο Μπορίς Γέλτσιν διόρισε ως πρωθυπουργό της Ρωσίας τον Βλαντίμιρ Πούτιν, 47 τότε ετών.
Όλοι πίστευαν ότι ο μέθυσος πρόεδρος αργά ή γρήγορα θα τον απέλυε κι αυτόν, όπως συνέβαινε την περίοδο εκείνη στη χώρα της βαρύτατα άρρωστης (τότε) «κόκκινης αρκούδας»... Πόσο έξω έπεσαν! Ο Πούτιν όχι μόνο δεν απολύθηκε σε 1-2 μήνες, όπως συνέβη με τους προκατόχους του στην πρωθυπουργία, αλλά την τελευταία ημέρα του 1999 δημιούργησε το απόλυτο ηλεκτροσόκ: ανέτρεψε με «μαλακό πραξικόπημα» τον Γέλτσιν και ανέλαβε ο ίδιος την ηγεσία της αχανούς ευρασιατικής υπερδύναμης!...
Από τότε τα δεδομένα άλλαξαν. Ο Πούτιν ακολούθησε στρατηγική «ανάρρωσης» πρώτα στο εσωτερικό της πατρίδας του, συντρίβοντας κάθε αντιπουτινικό στοιχείο! Ήταν αμείλικτος. Κι όμως είχε σε όλη αυτή την πορεία την απόλυτη στήριξη της πλειοψηφίας του ρωσικού λαού, που είχε νιώσει ειδικά τη δεκαετία του 1990 την απόλυτη εθνική ντροπή, βιώνοντας μια τραγωδία, ενώ κατά βάθος δεν είχε ξεχάσει πως η πατρίδα του ήταν μία πληγωμένη υπερδύναμη!
Δεν είναι καθόλου τυχαίοι όλοι οι εκλογικοί θρίαμβοι του Πούτιν στις ρωσικές προεδρικές εκλογές (το 2000, το 2004 και το 2012), καθώς και της «μαριονέτας» του, του Ντμίτρι Μεντβέντεφ στις εκλογές του 2008, όταν ο Πούτιν ανέλαβε προσωρινά και πάλι πρωθυπουργός μέχρι την τροποποίηση του Συντάγματος της χώρας...
Έχουμε πολλές φορές αναλύσει μέσα από τη φιλόξενη «Ε.Ω.» το Δόγμα Πούτιν, δηλ. το Σχέδιο του ανδρός για τη ρωσική παλινόρθωση και την πλανηταρχία! Συνοπτικά αναφέρουμε εδώ και πάλι τα στάδια, τις φάσεις αυτού του Σχεδίου:
α) εσωτερική ανασυγκρότηση (1999-2014),
β) επέκταση στις χώρες του ρωσικού «εγγύς εξωτερικού» (ανατολική Ουκρανία-Κριμαία, Λευκορωσία, χώρες Υπερκαυκασίας κτλ.),
γ) έξοδος στις ζεστές θάλασσες της Μεσογείου (αρχικά) και του Ινδικού ωκεανού! Είναι δηλ. εμφανής η απόπειρα του Βλαντίμιρ Πούτιν να ελέγξει απολύτως όχι απλώς την ευρασιατική ενδοχώρα, αλλά ΚΑΙ τον γεωπολιτικό δακτύλιο που περιβάλλει την «καρδιακή χώρα» της Ευρασίας, βασισμένος πάνω στο αιώνιο αξίωμα της γεωπολιτικής επιστήμης: «Όποιος ελέγχει την Ευρασία, αυτός κυβερνάει και τον κόσμο»!...
Ειδικότερα εμάς τους Έλληνες απασχολεί, όπως και είναι φυσικό, η στάση του Πούτιν έναντι της περιοχής μας και, βασικά, του γεωπολιτικού τριγώνου της Ανατολικής Μεσογείου (όπου και, ουσιαστικά, κρίνεται το μέλλον του κόσμου): Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ με άξονα την Κύπρο. Έγραφε πρόσφατα ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης σε μια εξαιρετική του ανάλυση («Ε.Ω.», 20 Σεπτεμβρίου 2014) και τα εξής:
«Όσοι παρακολουθούν την γεωπολιτική μου γνωρίζουν πως την βασίζω στο συμμαχικό τρίγωνο Ελλάδος-Τουρκίας-Ισραήλ με κεντρικόν αστέρα την Κύπρο. Είναι το μοναδικό σχήμα που δύναται να εξασφαλίση την επιβίωση της χώρας μας. Αλλά για να γίνη εφικτό ένα τέτοιο γεωπολιτικό σχήμα χρειάζεται απαραιτήτως μία προστατευτική ομπρέλλα μεγάλης δυνάμεως: ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα ή Ρωσία. Οι δύο πρώτες ευρίσκονται σε πλήρη παρακμή. Η τρίτη είναι ακόμα μακριά. Παραμένει η Ρωσία».
Στο δε έργο μας «Δημήτρης Κιτσίκης. Γεωπολιτική βιογραφία» (εκδ. «Ίδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη», Αθήνα 2013) έχουμε ειδικό κεφάλαιο με τίτλο «Το τρίγωνο Ελλάδος-Τουρκίας-Ισραήλ», όπου μεταξύ άλλων αναγράφουμε και τα κάτωθι σημαντικά: «Η λύση του ελληνικού – κατά βάση γεωπολιτικού – προβλήματος είναι η διαμόρφωση τριγωνικής συμμαχίας στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Ισραήλ.
Έστω και αν οι Έλληνες – φανατικοί εθνικιστές και αντιτούρκοι, οι οποίοι μισούν τους Εβραίους – δεν θα ηδύναντο να αντιληφθούν άμεσα το νόημα και την χρησιμότητα της εν λόγω συμμαχικής σχέσεως. [...] Το γεωπολιτικό τρίγωνο Ελλάδος-Τουρκίας-Ισραήλ (και στην μέση η Κύπρος) είναι απαραίτητο και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Διότι ελληνοτουρκισμός και εβραϊσμός έχουν μία πιο βαθιά ανάγκη συμπήξεως των δυνάμεών τους, εξ αιτίας του ότι αισθάνονται περικυκλωμένοι από δυο ανταγωνιστικές πραγματικότητες: τον σλαβισμό του Βορρά και τον αραβισμό του Νότου.
Πρόκειται για δυο απειλές, των οποίων ο όγκος και ο δυναμισμός δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων να αγνοηθούν. Τόσο οι Σλάβοι όσο και οι Άραβες βλέπουν στο τρίγωνο Ελλάδος-Τουρκίας-Ισραήλ τον δικό τους ζωτικό χώρο αναπτύξεως και, με γεωπολιτικούς όρους, η συνύπαρξή τους είναι εξαιρετικώς δύσκολη, αν όχι και αδύνατη».
Αυτά είναι τα βασικά δομικά στοιχεία όχι απλώς του ρωσικού σχεδίου, αλλά και κάθε σχεδίου υπερδύναμης η οποία θέλει να ελέγξει την κρισιμότατη αυτή περιοχή, την πιο κρίσιμη του πλανήτη. Δεν μπορεί δηλ. να αγνοεί το αντισλαβικό-αντιαραβικό τρίγωνο Ελλάδας-Τουρκίας-Ισραήλ, που αποτελεί συνάμα «πύλη» προς την Ευρασία, αλλά και «φράγμα» σε κάθε εξωτερική απειλή (σήμερα, ως τέτοια θεωρείται ο ισλαμιστικός φονταμενταλισμός). Κάτι που ο κοντός Μόσκοβος βεβαίως το γνωρίζει άριστα...
Όμως βασική προϋπόθεση μιας σχετικά ελεγχόμενης ανακατάταξης δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή (είτε μέσω ειρηνικής συμφωνίας τύπου «Νέας Γιάλτας» είτε μέσω πολεμικής σύγκρουσης) είναι οι αλλαγές να γίνουν βάσει οργανωμένου προγράμματος. Αυτό ακριβώς το πρόγραμμα είναι ο «Φάρος της Ανατολής», τον οποίο πρωτοβγάλαμε δειλά δειλά ΗΔΗ από τον Ιανουάριο του 2004, σχεδόν 11 χρόνια πριν, ένα πρόγραμμα που είναι αναπόφευκτο να λάβει σάρκα και οστά!
Ας μην τρέφουν ψευδαισθήσεις ορισμένοι ότι «αυτά δεν γίνονται». Απλώς, ας φροντίσουν ο ελληνισμός να είναι ενισχυμένος σε Ελλάδα, Κύπρο και αλλού, προκειμένου είτε να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες (π.χ. τη Θράκη) είτε να αποκομίσει ακόμη και κέρδη από τη δραματική γεωπολιτική μετάλλαξη της περιοχής μας (όπως, για παράδειγμα, να ενσωματώσει τη Νότια Αλβανία-Βόρεια Ήπειρο)...
Υπάρχει όμως και ο παράλληλος προγραμματισμός της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής Ιωάννης Βατάτζης», ο οποίος πολύ απλά προβλέπει... «Νέο Βυζάντιο»! Ένα δηλ. καινούριο σχήμα, συνομοσπονδιακής υφής, που να ενοποιεί τρόπον τινά τις δύο όχθες του Αιγαίου (Ελλάδα και Τουρκία) και να έχει την έδρα του στην αναβαθμισμένη πρωτεύουσα του εν λόγω συνόλου, την Κωνσταντινούπολη.
Η οποία, συν τοις άλλοις, καλείται στις νέες συνθήκες να διαδραματίσει και έναν ακόμη πιο κεντρικό πλανητικό ρόλο (ως έδρα επίλυσης του μέλλοντος υπερ-προβλήματος των εξ Ασίας προσφύγων, οι οποίοι κυριολεκτικά θα εισβάλλουν στη Δύση, με τον κίνδυνο ισλαμοποίησης της Ευρώπης!)...
Ένα τέτοιο σύνολο όμως, που εξυπηρετεί ασφαλώς απολύτως τα ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα (και που πολλοί φοβούνται μήπως δεν είναι παρά κεκαλυμένη εκδήλωση του πανσλαβισμού), προϋποθέτει δύο πράγματα: α) Τη διάσπαση της σημερινής επικράτειας της Τουρκίας, με διχοτόμηση ή και τριχοτόμησή της κατά το πρότυπο της Ουκρανίας!
Όπως δηλ. η ανατολική Ουκρανία αποσχίστηκε από τη δυτική, έτσι και οι ανατολικές τουρκικές επαρχίες να αποτελέσουν μία μελλοντική ανεξάρτητη Δημοκρατία του Κουρδιστάν. β) Τη διοχέτευση της αρνητικής γεωπολιτικής ενέργειας της Τουρκίας προς δυσμάς, δηλ. προς τον ελληνισμό! Πράγματι, η Τουρκία θα θελήσει ως αντιστάθμισμα των απωλειών της στο Κουρδιστάν να κερδίσει «ζωτικό χώρο» σε Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη. Και ο νοών νοείτω... Ο Πούτιν λοιπόν βάλθηκε να διαλύσει την Τουρκία!
Δεν γίνεται αλλιώς, αφού για τη Ρωσία δεν είναι συμφέρουσα η τωρινή κατάσταση της χώρας αυτής ως «μίνι» τοπικής υπερδύναμης, όπου μάλιστα βασικό ρόλο παίζει το σουνιτικό στοιχείο των Κούρδων των ανατολικών επαρχιών, οι οποίοι μάλιστα έχουν την τάση να μεταναστεύουν συνεχώς προς την Κωνσταντινούπολη και τα παράλια, τρομοκρατώντας τον εκεί τουρκικό πληθυσμό και αλλοιώνοντας τον πολιτισμικό χαρακτήρα αιώνων των περιοχών αυτών.
Πόσες φορές δεν έχουν βαριαναστενάξει οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης ή της Σμύρνης, που θα προτιμούσαν να έχουν ακόμη στις πόλεις τους έναν ανθηρό ελληνισμό (όπως άλλοτε), παρά τη σημερινή κουρδική βαρβαρότητα;... Προσοχή λοιπόν! Ο «Ιωάννης Βατάτζης» έρχεται, αλλά... θα αλλάξει κυριολεκτικά τα πάντα!...
Οδεύουμε προς υπερεθνικό (άρα αυτοκρατορικό) μοντέλο διακυβέρνησης, με πλήρη ανεξιθρησκεία και τουλάχιστον δύο κυρίαρχες γλώσσες: τα ελληνικά και τα τουρκικά. Ο παράγοντας Ισραήλ ενδεχομένως να παίξει κύριο ρόλο, αφού η πουτινική Ρωσία πολύ θα επιθυμούσε να μετατραπεί η χώρα αυτή σε κεντρική ρωσική βάση (με προεκτάσεις ενός Μεγάλου Ισραήλ σε Κύπρο και Κρήτη, αλλά και με «εβραιοποίηση» της Θεσσαλονίκης-Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων, όπως έδειξε και πρόσφατα ο δήμαρχός της, ο Ιωάννης Μπουτάρης, που προέβη στην πρωτοφανή ενέργεια να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα... φορώντας σακάκι με την εβραϊκή εξάλφα!!!).
Διάλυση της Τουρκίας λοιπόν, ως υποχρεωτική ενέργεια της Ρωσίας για έξοδό της στη ζεστή θάλασσα της Μεσογείου, ενδεχομένως να σημάνει... αλλαγή συνόρων εντός του ελληνοτουρκικού χώρου και μετακινήσεις πληθυσμών! Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, για κάτι τέτοιο βοηθά πολύ το ήδη εφαρμοσθέν σχέδιο «Καλλικράτης», που «σπάζει» την Ελλάδα σε ξέχωρες αναμεταξύ τους περιφέρειες.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η μορφή με το μουστάκι (στην οποία βασίστηκε το ρωσικό γεωπολιτικό σχέδιο δεκαετιών για έξοδο στη Μεσόγειο) αδυνάτισε επίτηδες την Ελλάδα οικονομικά, την περίοδο 2009-2010, με τη νόθευση των τότε δημοσιονομικών στοιχείων μέσω της ΕΛΣΤΑΤ και με την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς Τρόικας, Μνημονίων και διεθνούς εξάρτησης... Όλα αυτά πρέπει οπωσδήποτε να ιδωθούν σε συνάρτηση με τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις, που είναι δραματικές
. Εξάλλου ήδη οδεύουμε προς την επόμενη φάση του προγραμματισμού, όπου και πάλι ο Ψευτοβατάτζης θα παίξει κεντρικό ρόλο: θα βυθίσει τη χώρα και την περιοχή στο Κενό του Απόλυτου Χάους με την επόμενη κίνηση-σοκ που σχεδιάζει!...
ΠΗΓΗ - http://www.volcanotimes.com/