Οταν απολύει εργαζομένους και πουλάει το ΚΚΕ τα επιχειρηματικά μαγαζιά που έστησε -το πώς τα έστησε είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία-, τότε τρέχει άγιο μύρο και είναι άδολο θύμα της ανάγκης. Οποιος τολμήσει να κριτικάρει καθυβρίζεται για την «εμετική», «αντικομμουνιστική» κ.λπ. επίθεση. Διότι, ως γνωστόν, το «μητρικό σκάφος» της Αριστεράς είναι ανεπίδεκτο κριτικής. Ζοχαδιάζονται οι σύντροφοι, αν τολμήσεις, και τότε επιδίδονται με πάθος στις πρακτικές που έχουν κατ’ επανάληψη δοκιμάσει μεταξύ τους στην Ιστορία. Αφού ο ένας χαρακτηρίζει τον άλλο με ευκολία «πράκτορα», «ρεβιοζιονιστή», «προβοκάτορα», σ' εμάς θα χαριστούν;
Εδώ ο Βελουχιώτης δεν τη γλίτωσε κι έφυγε ως «μιζέριας» και «τυχοδιώκτης», «όργανο της αντίδρασης» κι άλλα ωραία που του επιδαψίλευσαν οι σύντροφοί του πρωτοσέλιδα, αφού τον διέγραψαν. Το ότι πούλησαν κάτι που δεν τους ανήκει είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο έπος του ελληνικού μαρξισμού - λενινισμού. Τη συχνότητα την πήραν τζάμπα, γιατί ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα, και τώρα την πούλησαν σε ιδιώτη για ζωντανό καπιταλιστικό χρήμα. Χαρίστε μου κι εμένα μια συχνότητα, να την πουλήσω, που 'χω κόρες να προικίσω.
Αυτοί, όταν ζορίζονται και απολύουν και πουλάνε, και μάλιστα ξένα πράγματα, είναι ωραίοι. Αύριο πάλι θα βρίσουν κάναν χαροκαμένο επιχειρηματία, που κάνει το ίδιο γιατί απλούστατα δεν βγαίνει. Ο Νίκος Μαραντζίδης, αδέρφια, ανήκει στη νεότερη κι εξαίρετη γενιά ιστορικών.
Το βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, που κυκλοφόρησε προ τριετίας, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αφού με σαφή κι ακλόνητη τεκμηρίωση ξεδιαλύνει θέματα ταμπού, όπως την κατάπτυστη συνεργασία του ΚΚΕ με τους «σλαβομακεδόνες» αυτονομιστές του ΝΟΦ που, όταν έπεφτε ο Γράμμος, αποτελούσαν την πλειονότητα των ανταρτών. Ασχολείται όμως, μεταξύ πολλών άλλων, λίαν ενδιαφερόντων, και με ένα ζήτημα όχι ιδιαίτερα μελετημένο, με την οικονομική διαχείριση που έκανε το ΚΚΕ στις επιχειρήσεις που είχε «επιτάξει».
Στη σελ. 163 δημοσιεύει επιστολή του απελπισμένου εκπροσώπου του κόμματος, που αφορά το κλωστήριο του Λαναρά στη Νάουσα («ΚΚΕ, ΠΕ Βεροίας προς το γραφείο περιοχής Μακεδονίας, 7-1-1945» ΑΣΚΙ/Αρχείο ΚΚΕ/κ.φ.23/5/114): «Το εργοστάσιο το διευθύνει η Διοίκηση της Επαρχιακής ΕΤΑ Βεροίας. Συναγωνιστές με ελάχιστη πείρα και οι οποίοι μέχρι πριν λίγο καιρό την έδρα τους την είχαν στα βουνά […]. Υπάρχει επίσης η Επιτροπή των εργατών, η οποία σχεδόν έχει περισσότερα δικαιώματα απ’ όλους. Αυτοί οι συναγωνιστές είναι πρόθυμοι, τρέχουν αλλά δεν έχουν πείρα πολιτική και δυσκολεύονται να πειθαρχήσουν τους εργάτες, οι οποίοι είναι μαθημένοι τόσα χρόνια να μη δουλεύουν και, όταν δούλευαν κατά περιόδους, κάνανε σαμποτάζ, όχι οργανωμένα και συνειδητά .
Ετσι παρουσιάζονται πολλές απειθαρχίες, αδικαιολόγητες απουσίες και αρκετά σοβαρό τεμπέλιασμα […]. Επειδή εδώ οι συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις νομίζουν ότι θα λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα σε βάρος του εργοστασίου, καθημερινά έχουμε απ’ αυτές διάφορα αιτήματα (…) οι εργάτες του εργοστασίου πλεονάζουν. Εάν δούλευαν κανονικά, θα περίσσευαν πολλοί. Από τους 1.400 περίπου οι 300 είναι συνταξιούχοι και αποσπασμένοι σε διάφορες οργανώσεις.
Αυτοί όλοι που δεν δουλεύουν παίρνουν τα [μεροκάματά] τους από το εργοστάσιο. Απ’ την άλλη μεριά το εργοστάσιο δεν έχει έσοδα γιατί ο μόνος πελάτης είναι ο ΕΛΑΣ. [Εντέλει, λίγους μήνες αργότερα] στο εργοστάσιο Λαναρά που το έχει κατασχέσει η ΕΤΑ μειώθηκε η παραγωγή γιατί δουλεύουν 600 εργάτες και πληρώνονται 1.200, αντάρτες, ανάπηροι, αδικαιολόγητοι απουσιάζοντες και περίσσιοι υπάλληλοι». Σας θυμίζει κάτι; Μήπως την Ολυμπιακή, μήπως τον τρόπο με τον οποίο διοικήθηκε το κράτος και διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις τις επιχειρήσεις που του ανήκαν; Μήπως σας θυμίζει αυτό το κείμενο του 1945 πώς αντιμετωπίστηκε εν γένει η επιχειρηματικότητα και μας «πήδηξε» η κρίση;
Το υπογραμμίζω ξανά: Η Αριστερά κυβέρνησε για λίγο στην κατσαπλιάδικη μικρή επικράτειά της, όμως οι νοοτροπίες της κυριάρχησαν επί ΠΑΣΟΚάρας και ενίοτε κι επί Ν.Δ. Αυτοί και τα ποικιλόχρωμα τέκνα τους στελέχωσαν τους μηχανισμούς της παρακμής και της λεηλασίας, τα μαγαζιά των νταβατζήδων, ΜΚΟ, ΔΕΚΟ, συγκροτήματα, εμφορούμενοι από την ανορθολογική και καταστροφική νοοτροπία που περιγράφει ο δυστυχής εκπρόσωπος του κόμματος παραπάνω. Και, φυσικά, ψωνίσαμε ως χώρα από σβέρκο, όπως και οι εργαζόμενοι στον 902, διότι Βρούτος τελικά κι ο συμπαθής Κουτσούμπας. Φευ, το vintage κοστούμι του Μπρέζνιεφ σύρθηκε στη λάσπη της καπιταλιστικής διαχείρισης Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης