Η δημιουργικότητα είναι άμεσα συνυφασμένη με την εφευρετικότητα αλλά και με την ευφυΐα, αποτελώντας έτσι ένα θείο δώρο που ανέκαθεν χαρακτήριζε την φυλή των Ελλήνων και ιδιαίτερα των νέων της.Με τρανταχτά παραδείγματα από την αρχαία Ελλάδα σε πεδία όπως η λογοτεχνία, η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η φιλοσοφία, η πολιτική, η ιατρική και τα μαθηματικά, οι Έλληνες έθεσαν τα πιο γερά θεμέλια και δίδαξαν σε όλο τον πλανήτη την βαθύτερη έννοια αυτής της λέξης. Η δημιουργικότητα είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από κάθε καινοτομία. Παρόλο που στις μέρες μας, σαν καινοτομίες χαρακτηρίζονται και διάφορα τεχνολογικά ή καλλιτεχνικά εκτρώματα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που στηρίζουν την δημιουργικότητά τους σε αξίες και καλαίσθητα κριτήρια. Με λίγα λόγια δεν σημαίνει ότι μια δημιουργική ιδέα θα εξαλείφει ή θα καταστρέφει κάθε τι παλαιότερο και παραδοσιακό. Η χώρα μας βέβαια με τα σύγχρονα δεδομένα και τα άτομα που, δυστυχώς, την εκπροσωπούν θεωρεί ότι αυτή η έννοια μπορεί να ευδοκιμήσει μόνον εάν δεν υπάρχει «οπισθοδρομισμός» και προγονολαγνεία, όπως εκείνοι συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τον σεβασμό στην ιστορία μας και την φυλή μας.Όλη αυτή η κατάσταση έχει φτάσει τους νέους σε σημεία που δεν μπορούν να δημιουργήσουν όχι μόνο ιδέες αλλά ούτε καν όνειρα. Βασικός παράγοντας σε αυτή την αδράνεια της νεολαίας είναι η έλλειψη παιδείας. Τις τελευταίες δεκαετίες το κράτος έχει προσδώσει στην διαδικασία της εκπαίδευσης έναν χαρακτήρα ο οποίος κατευθύνει την σκέψη των παιδιών. Ανέκαθεν η εκπαίδευση είχε σκοπό να ξυπνήσει την μηχανή αναζήτησης που έχει ο κάθε άνθρωπος, το μυαλό του. Με το να προσπαθείς να χειραγωγήσεις έναν νέο με τα δικά σου πιστεύω και πρέπει, είναι φυσικό να μην καταφέρεις τίποτε άλλο από το να διαπλάσεις έναν άνθρωπο-μηχανή που δεν θα μπορεί όχι μόνο να δημιουργήσει αλλά ούτε και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ίδιας της ζωής. Η άποψη αυτή για την εκπαίδευση έχει διατυπωθεί από τους μεγαλύτερους αρχαίους φιλοσόφους όπως ο Σωκράτης με την ρήση «Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα κανέναν. Μπορώ μόνο να τους κάνω να σκεφτούν.», και ιστορικούς όπως ο Πλούταρχος, «Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φωτιά που πρέπει ν’ ανάψει.», υποδεικνύοντας ξεκάθαρα την ουσία και τον στόχο την εκπαίδευσης.Η στείρα γνώση τείνει να γίνει ακόμη πιο επικίνδυνη για την δημιουργικότητα ενός νέου σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα για το μέλλον. Ο καθημερινός βομβαρδισμός από πληροφορίες που περιέχουν μηνύματα όπως η αύξηση της ανεργίας, η μη αναστρέψιμη ύφεση και η καταστροφή ακόμη και του ελλιπούς κρατικού μηχανισμού, προκαλούν στην νέα γενιά την άρνηση, την αντίδραση και την στροφή στις πρόσκαιρες απολαύσεις της ζωής. Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω αυτή την στάση ενός μεγάλου ποσοστού της νεολαίας, η προσωπική μου άποψη είναι ότι αποτελούν εν μέρει θύματα και γεννήματα ενός οργανωμένου σχεδίου που δεν έχει άλλο στόχο από το να αποχαυνώσει τα νιάτα. Όταν, λοιπόν, δεν υπάρχουν ουσιαστικά ενδιαφέροντα που θα ανατείνουν το επίπεδο του νου του ατόμου (αυτό γίνεται ακόμη και μέσω του αθλητισμού) , ο νέος μένει αδρανής με αποτέλεσμα να μην έχει κατεύθυνση για να στρέψει και να καλλιεργήσει έστω και έναν μικρό σπόρο δημιουργίας που μπορεί να υπάρχει μέσα του.Το διαδίκτυο και γενικότερα αυτού του είδους η τεχνολογία μπορεί να έχει βοηθήσει στην συλλογή πληροφοριών, στην εκπόνηση ερευνών και στην επικοινωνία αλλά η αρνητική της πλευρά αποτελεί ένα ακόμη λιθαράκι στην χειμερία νάρκη που έχει βυθιστεί η νεολαία. Για να δημιουργήσει ένας άνθρωπος απαιτείται φαντασία που η τεχνολογία την προσφέρει «έτοιμη» θέτοντας έτσι εκείνη τα όρια και μη επιτρέποντας στον δέκτη- θεατή να «ξεπαγώσει» την δική του που μπορεί να του ξυπνήσει κατ’ επέκταση και την δημιουργικότητα του. Το βιβλίο και η τέχνη είναι από τους παράγοντες που συντελούν στον εμπλουτισμό της φαντασία μας, την καλλιέργεια των συναισθημάτων μας, την διεύρυνση του ορίζοντα μας και στην ελευθέρωση από την μονοτονία της καθημερινότητας και της σύγχρονης πραγματικότητας. Η υπερβολική χρήση τεχνολογικών προϊόντων έχει συμβάλλει στην αποξένωση αλλά και στην φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων που πολλές φορές θεωρούνται πηγή έμπνευσης της εκφραστικότητας του ατόμου.Η ανεπαρκής έως και ανύπαρκτη επαφή των ανθρώπων με την φύση θεωρώ ότι συνυπογράφει σε αυτή την καταδίκη της φαινομενικής ανικανότητας παραγωγής ιδεών. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να μην έχει βασιστεί στο μεγαλείο και στην τελειότητα αυτής. Μιλάμε για τον πιο άρτιο μηχανισμό που συνυπολογίζει τα πάντα με αποτέλεσμα να καταλήγει πάντα σε έναν αέναο κύκλο που αντικατοπτρίζει την πορεία και την ζωή όλων των πραγμάτων. Στην εποχή μας, οι νέοι δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου με το συγκεκριμένο θέμα καθώς τίποτα γύρω τους δεν τους το θυμίζει, δεν τους παραπέμπει να το σεβαστούν και να το λατρέψουν όπως υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να κάνουν. Πως είναι δυνατόν να μπορεί κάποιος να δημιουργήσει εάν δεν λάβει υπόψη του την πληρότητα και τους κανόνες της φύσης; Απλά δεν μπορεί! Συνεπώς η επαφή με την φύση και η κατανόηση λειτουργίας της βοηθά να ξυπνήσει το πνεύμα και να διεγείρει την δημιουργικότητα.Η ανικανότητα του Ελληνικού κράτους να δημιουργήσει έχει μεταδοθεί και καθρεφτιστεί στην νεολαία του. Δεν μπορεί, και κατ’ εμέ δεν θέλει, να καταστείλει οτιδήποτε κατατρώει την σκέψη, την ψυχή και το πνεύμα των νέων (όπως διάφορα τηλεοπτικά σκουπίδια, προσβολές εθνικών συμβόλων κτλ) αλλά ούτε και να συνθέσει το είδος της παιδείας που αναλογεί στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια. Επίσης είναι πραγματικά εξευτελιστικό αλλά και θλιβερό, η χώρα να αναγνωρίζει σαν δημιουργικότητα οτιδήποτε συνδέεται με την γνωστές θολοκουλτουριάρικες αντιλήψεις. Από την άλλη πλευρά οποιοδήποτε δημιούργημα σχετίζεται με το έθνος, την ιστορία και την περήφανη φυλή μας αποσιωπείται ή ακόμη και καταδικάζεται σαν σοβινιστικό ή ρατσιστικό. Με τον τρόπο αυτό προκαλούν αηδία και απέχθεια στα παιδιά που κατάφεραν να μεγαλώσουν με ιδανικά και αξίες δείχνοντας τους τον δρόμο της εξόδου. Δεν είναι τυχαίο, ούτε απαραίτητα απόρροια της οικονομικής κρίσης, που ένα τεράστιο ποσοστό νέων από την Ελλάδα έφυγαν στο εξωτερικό. Σε κάποια κράτη η δημιουργικότητα επιζητείται, αναγνωρίζεται και επικροτείται χωρίς τα στεγανά του μικροπρεπούς αριστερίστικου συστήματος. Σε αυτά τα κράτη λοιπόν στρέφουν τις ελπίδες τους τα ελληνόπουλα αφού η πατρίδα τους έχει πιο «σημαντικές» προτεραιότητες…Σύμφωνα με τα παραπάνω, η Ελληνική νεολαία έχει να αντιμετωπίσει μια μορφή ομηρίας. Σε αυτόν τον Γολγοθά οι νέοι καλούνται να κτίσουν πάνω στα ερείπια της χώρας που τους απογοήτευσε και να μπορέσουν να διεκδικήσουν την ζωή που τους αξίζει. Μία ζωή που θα έχει ως ακρογωνιαίο λίθο την ανύψωση της ψυχής και του πνεύματος με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με κριτήρια που θα έγκεινται στον Ελληνικό πολιτισμό και στους κανόνες διαφύλαξης της ταυτότητάς τους. Κατά την γνώμη μου, η φυγή δεν αποτελεί λύση καθώς εάν μεταναστεύσει η μερίδα του ελληνισμού που θεωρητικά και πρακτικά βρίσκεται στην πιο παραγωγική ηλικία τότε θα μείνουν πίσω όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια δεν κατάφεραν τίποτε άλλο από το να καταντήσουν την Ελλάδα περίγελο του κάθε απολίτιστου. Η νεολαία θα πρέπει να είναι δυνατή ψυχικά και αριθμητικά ούτως ώστε να αναστρέψει την κατάσταση απαιτώντας την αναβάθμιση και την δημιουργία ευκαιριών που θα ανταποκρίνονται στην κλίση του κάθε νέου. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την στροφή των νέων στον λαϊκό εθνικισμό γιατί μόνο εκεί εμπεριέχονται αξίες και ιδεώδη που ανυψώνουν το επίπεδο της νεολαίας και κατευνάζουν οποιοδήποτε καταστροφικό ένστικτο είτε για το ίδιο το άτομο είτε για το κοινωνικό σύνολο και πολύ περισσότερο για την πατρίδα του…