ΑΚΟΥ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΜε μια επιστολή που φιλοξενείται σήμερα στην Καθημερινή η Μαρία Ρεπούση απαντά στο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά την προηγούμενη Κυριακή για το επίμαχο βιβλίο της Ιστορίας και την αναφορά σε «συνωστισμό».Ακολουθεί η επιστολή της Μαρίας Ρεπούση που κυκλοφορεί σήμερα:«Η ιστορία είναι πράγματι πάρα πολύ σοβαρό πράγμα για να παίζει κανείς μαζί της.Το κάνουν, όμως, δυστυχώς πολλοί. Οχι μόνο παίζουν, στην πραγματικότητα την ακυρώνουν κάνοντας έναν αγώνα δρόμου για να επιδείξουν τον πατριωτισμό τους. Υπάρχουν πάρα πολλά πεδία για να δείξει κανείς πόσο πατριώτης είναι. Προσωπικά πιστεύω ότι η ιστορία δεν είναι το καλύτερο. Τα σχολικά βιβλία Ιστορίας είναι επίσης μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Δεν θα την έλεγα ιερή, αλλά οπωσδήποτε πολύ σοβαρή. Έκπληκτη μένω, λοιπόν, με όσους ισχυρίζονται ότι είναι ιερή και τη μεταχειρίζονται με ευτέλεια. Όταν γράφουν γι' αυτήν την υπόθεση χωρίς να μπουν στον κόπο να ρωτήσουν, να μάθουν, να διαβάσουν πώς γράφονται τα σχολικά βιβλία και στη χώρα μας πια, πόσος κόπος και χρόνος απαιτείται και πόσοι άνθρωποι εμπλέκονται στη συγγραφή τους. Για το επίμαχο εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, για παράδειγμα, του οποίου είχα την τύχη να έχω την επιστημονική ευθύνη, αυτό «του συνωστισμού», χρειάστηκαν δύο ολόκληρα χρόνια, από το 2003 ως το 2005, για τη συγγραφή του και εκτός της τετραμελούς συγγραφικής ομάδας, υπήρχε τριμελής ομάδα ανεξάρτητων εξωτερικών αξιολογητών απαρτιζόμενη από ειδικούς επιστήμονες που ήλεγχαν όλα τα κεφάλαια κατά τη συγγραφή τους και ομάδα συνεργατών για τη φιλολογική επιμέλεια και την εικονογράφηση του βιβλίου. Τέλος, επιτροπή του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, του αρμόδιου θεσμικού οργάνου, παρακολουθούσε τη συγγραφή του και έκανε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις της στη συγγραφική ομάδα. Γι' αυτό και τα σχολικά βιβλία δεν ανήκουν στο τέλος στους συγγραφείς τους, αλλά στην πολιτεία, που με την ευθύνη της συγγράφονται και διανέμονται στα σχολεία. Έχω την εντύπωση ότι σοβαρή δημοσιογραφία είναι αυτή που πριν ασχοληθεί με την υπόθεση αυτή, πολύ περισσότερο αν τη θεωρεί «ιερή» όπως ο κ. Παπαχελάς στο άρθρο του της προηγούμενης Κυριακής, φροντίζει στοιχειωδώς να ενημερωθεί. Διαφορετικά, όχι μόνο πρόχειρη και επιπόλαιη είναι, αλλά και επιζήμια. Στη βλάβη της καταλογίζω, επίσης, τη σύνδεση της συγγραφής ενός σχολικού βιβλίου με την αμοιβή της συγγραφικής ομάδας. Θα έπρεπε να ξέρει ο κ. Παπαχελάς ότι η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου, όταν μάλιστα δεν ανατίθεται από τον/την υπουργό όπως έκαναν για πολλά χρόνια πριν από το 2003, αλλά προκηρύσσεται και είναι αποτέλεσμα αξιολόγησης, όπως έγινε με το βιβλίο του «συνωστισμού», είναι βασικά μια τιμητική υπόθεση, που οι κόποι της δεν αμείβονται. Οι συγγραφείς των σχολικών βιβλίων δεν μπαίνουν στη διαδικασία αυτή για να πάρουν την αμοιβή, όπως υποστηρίζει με περισσό λαϊκισμό ο κ. Παπαχελάς. Προσωπικά το είδα σαν μια συνεισφορά στην ιστορική εκπαίδευση. » H απάντηση του Αλέξη Παπαχελά «Σέβομαι τις απόψεις της κ. Ρεπούση και αντιλαμβάνομαι τον θυμό της. Εμμένω όμως στις απόψεις μου για τη «ζημιά» που έκανε και κάνει με τον άκρως επικοινωνιακό και μη υπεύθυνο τρόπο που χειρίζεται ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η Ιστορία. Με την ευκαιρία, να διευκρινίσω πως δεν υπήρξαν ποτέ δηλώσεις του κ. Τατσόπουλου ή κάποιου άλλου για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη».